สติคือที่พึ่งที่ดีที่สุด

         ในทางธรรมแล้วศาสนาเป็นที่พึ่งที่ยึดเหนี่ยวทางใจของคน เพราะคนทุกคนมีความต้องการพื้นฐานที่เหมือนกันคือความต้องการมีที่พึ่ง คนที่อ่อนแอก็ยิ่งต้องการที่พึ่งทั้งทางกายและทางใจมากกว่าคนทั่วไป คนที่เข้มแข็งทางกายแล้วชีวิตเขาสามารถพึ่งตนเองได้ แต่ลึกๆเขายังคงต้องการที่พึ่งทางใจอยู่

         เพื่อนดีคือเพื่อนที่เป็นที่พึ่งให้เพื่อนได้ คือการช่วยเหลือเกื้อกูลและการแบ่งปันให้แก่เพื่อนในปัจจัยสี่ ส่วนการช่วยเหลือทางใจคือการให้กำลังใจและเป็นหลักเป็นจุดยืนให้เพื่อนนำไปเป็นแรงบันดาลใจหรือสร้างพลังใจขึ้นมาได้ แต่มีน้อยคนนักที่มีความเข้มแข็งที่พอจะเป็นที่พึ่งของตนเองและเป็นที่พึ่งแก่คนอื่นทั้งกายและใจ แม้ว่าการมีเพื่อนจะเป็นสิ่งที่ดี

แต่บางครั้งการพูดคุยกันมากเกินไปมันกลับกลายเป็นการคร่ำครวญให้กันฟัง ต่างคนกลับเอาปัญหาระบายใส่กัน ทำให้กลายเป็นต่างคนต่างเพิ่มความทุกข์ให้แก่กัน เราจึงไม่ควรไปคร่ำครวญหรือไประบายเรื่องของเราให้ใครฟังแม้เขาจะเป็นเพื่อน เพราะมันไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ความจริงของโลกคือคนเรารักตัวเองมากที่สุด

– ที่พึ่งที่ดีที่สุดคือสติของตัวเราเอง

         ในยามที่ชีวิตตกต่ำที่สุดเขาพยายามคิดหาที่พึ่งทางใจโดยที่ไม่ต้องไปพึ่งคนอื่น  เขานึกถึงพ่อนึกถึงแม่นึกถึงญาติผู้ใหญ่ที่จากไปแล้ว  นึกถึงพระผู้ใหญ่ที่ศรัทธานับถือ บางครั้งก็นึกถึงเสด็จพ่อรัชกาลที่ 5 นึกถึงพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9  ภายหลังเขามีโอกาสได้ฟังหลวงพ่อไพศาล วิสาโล ท่านสอนเรื่องการเจริญสติ เขาจึงเริ่มเห็นความจริงและทางออกของชีวิต เขาเริ่มเข้าใจว่าสิ่งต่างๆที่ได้เกิดกับชีวิต มันมีเหตุปัจจัยของมันที่ทำให้เป็นไป เหตุปัจจัยนั้นอาจมาจากกรรมเก่าหรือมาจากการกระทำของตัวเองทำให้มันเกิดขึ้น เขายังต้องมีชีวิตอยู่กับมันได้โดยไม่เป็นทุกข์มากนัก

แน่นอนมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่ทุกข์เลยแต่ทำอย่างไรที่จะรู้ว่ามันมีขึ้น พระท่านสอนให้รู้เฉยๆ ท่านใช้คำว่ารู้อย่างซื่อๆ ไม่ว่าจะมีอะไรมากระทบทางตา, หู, จมูก, ลิ้น, กายและใจ จะมีความรู้สึกอะไรก็ให้รู้ว่ามันมากระทบเมื่อมีอะไรมากระทบแล้วใจเกิดความรู้สึกอะไรก็แล้วแต่ แค่ให้รู้ว่ามันเกิดไม่ต้องไปกดข่มไม่ต้องไปผลักไส เพราะมันเป็นธรรมชาติของจิตที่จะปรุงแต่งอยู่แล้ว มันคือสิ่งที่จรเข้ามาเพราะเหตุปัจจัยเมื่อหมดเหตุปัจจัยแล้วมันก็ไป

         สิ่งที่จะมากำกับจิตให้จิตรู้ก็คือสตินั่นเอง สติจะเป็นตัวกำหนดความเป็นไปของกายและใจ สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตไม่ว่าจะดีหรือร้าย การที่จะไปอ้อนวอนขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ได้รับแต่สิ่งที่ดีอย่าให้มีสิ่งร้ายเข้ามาในชีวิตเลยเป็นไปไม่ได้และไม่ใช่พุทธศาสนา พุทธศาสนาสอนให้ยอมรับและรับได้กับทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเข้ามาโดยใช้สติเป็นตัวกำหนดรู้ ยกตัวอย่าง ถ้าร่างกายเจ็บป่วยสติจะกำกับให้เราเป็นผู้รู้เป็นผู้เห็นว่ากายนี้เจ็บกายนี้ป่วยแต่เราไม่ใช่ผู้เจ็บผู้ป่วย คือท่านใช้คำว่าเห็นแต่ไม่เข้าไปเป็น เมื่อมีอะไรมากระทบให้ใจเราเกิดความรู้สึกใดๆ เราก็ไม่ต้องไปกดข่มผลักไสแต่เราแค่รู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้วนะ เมื่อเกิดขึ้นแล้วมันก็จะดับไปของมันเอง ขณะนี้เขารู้แล้วว่าที่พึ่งที่ดีที่สุดคือสตินั่นเอง

– เป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดให้ตนเองและแบ่งปันให้คนอื่นรู้

         ทุกวันนี้เขาจึงมีชีวิตอยู่ด้วยการเจริญสติ ใช้สติกำกับติดตามการเป็นไปของกายและใจให้ได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ เวลาเกิดเวทนาขึ้นกับร่างกายไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ก็ให้รู้ เวลาจิตปรุงแต่งให้เกิดความอยาก เกิดความโกธร เกิดความเศร้า ก็ให้รู้ว่ามันเกิดขึ้นแล้ว พอรู้แล้วมันก็จะดับของมันไปเอง สตินี่แหละที่เป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดของตนเอง แต่ถ้ามีโอกาสเขาก็จะแบ่งปันเรื่องการเปลี่ยนแปลงวิธีการดำเนินชีวิตแบบนี้ให้ผู้อื่นได้รับรู้หากจะเป็นประโยชน์กับโลก

เครดิตภาพ Pinterest, Goodlifeupdate, ประชาชาติธุรกิจ

#เรื่องทั่วไป #เกร็ดความรู้รอบตัว #เทคนิคต่างๆ #สาระน่าสนใจ #สติคือที่พึ่งที่ดีที่สุด